In het Hemelvaartweekend las ik “Het verborgen leven van bomen”. Dat ik hierbij soms in slaap viel lag puur aan de lome warmte want het boek vind ik een belevenis.
Boswachter Peter Wohlleben beschrijft hierin hoe bomen en het andere leven in een bos met elkaar communiceren. Bomen doen dat vooral langs hun wortels en om hun soortgenoten te bereiken werken ze samen met ondergrondse schimmels (paddenstoelrassen). In ruil voor voedsel leggen die een ragfijn vlechtwerk van draden aan die kilometers ver kunnen reiken.
Langs dit wood wide web wisselen bomen informatie uit, zoals waarschuwingen voor belagers (parasieten).
Het boek doet me opnieuw beseffen hoe alles en iedereen met elkaar verbonden is. Het leert me dat we niet alleen op buitenpersoonlijk (intuïtief) niveau deel zijn van het geheel, maar ook instinctief via het aardse ecosysteem – in ons geval verloopt dat langs ons fysieke bewustzijn.
Ik realiseer me daardoor weer hoe behoedzaam we met elkaar, het leven, de aardbol om moeten gaan.
Want een samenleving is zo sterk als zijn zwakste schakel, zegt Wohlleber in zijn boek. Bomen doen dat instinctief, via het wortelstelsel zorgen sterke exemplaren onvoorwaardelijk voor hun kwetsbare soortgenoten zodat het bos levenskrachtig blijft.
Uitgebreide recensie bij tzum.info.
(Met bomen knuffelen of praten heeft dit boek niks te maken, zegt de schrijver.)