Op mijn twintigste ging ik voor een paar dagen naar Londen.
De eerste dag liep ik al vroeg in de ochtend door het centrum van de stad. Het was spitsuur; drukte op de wegen en de trottoirs. En ik was suf van de slapeloze nacht op de ferry.
In de Regentstreet wilde ik oversteken. Automatisch keek ik daarbij eerst naar links. Er kwam niks aanrijden. Ik zette een voet naar voren. Maar toen trok iemand mij aan mijn schouder terug, de stoep op. Het volgende moment raasde een dubbeldekker van rechts voorbij.
Geschrokken keek ik om me heen en zag iets verderop een man naar me kijken. Hij droeg een bolhoed op zijn hoofd, aan zijn arm hing een paraplu. “It’s not your time” , riep hij vriendelijk.
Met zijn paraplu tikte hij tegen zijn bolhoed en verdween in de menigte. Nergens meer te zien. Ondanks zijn overdreven Britse uiterlijk. Want hij leek op John Steed – hoofdpersoon uit The Avengers en dat was destijds mijn favoriete Tvserie.
Alleen had mijn redder opvallend staalblauwe ogen en een rimpelloos gezicht.
Lees-tip: Een-engel-op-je-pad – Hans Moolenburgh.
