Bij een workshop collage maken gaat het om persoonlijke onderwerpen van deelnemers. Maar soms komt er een universeel thema voorbij; een onderwerp dat ons allemaal aangaat. En soms zelfs meerdere van die thema’s .
Dat gebeurde tijdens een recente workshop.
De collages zijn klaar. Die van J. kleurt vurig roze-rood en beweegt dynamisch alle kanten op. Bij S. is alles in zachte natuurtinten en naar beneden gericht. (Vanwege de privacy tot zover dan de beschrijvingen.)
Als afsluiting doen we deze keer een visualisatie die gaat over het ontmoeten van een andere cultuur (waar en in welke tijd dan ook, fantasie of echt bestaand) en wat je van hen aan informatie krijgt naar aanleiding van je collage.
Er daalt een serene rust in de ruimte, een diepe stilte.
S. vertelt na afloop wat er in haar opkwam: dat duurzaamheid en zorg voor de aarde ook op een luchtiger manier kan. We hoeven niet altijd en alleen maar zo ingewikkeld bezig zijn met dat het slecht gaat met de aarde, en ons daarover schuldig voelen. Laten we toch vooral genieten van wat de aarde te bieden heeft, zegt S., en laten we dat plezier delen met elkaar – zoals dat bijvoorbeeld gaat bij initiatieven als buurtmoestuinen en pluktuinen. Kleinschalig en lichtvoetig , maar o zo effectief als stimulans om ons verantwoordelijk te voelen voor het leven op aarde.
J. doet verslag van een onderhoud met ‘ze’ , daar ergens in hogere sferen. Hier kreeg J. deze boodschap mee: dat wij mensen staat zijn tot volkomen liefde op aarde, we kúnnen het namelijk, het is vooral een kwestie van willen. Hoe dan ook, en of we willen of niet, die liefde komt er, vroeg of wat later..
“Heb vertrouwen” , zeggen “ze” tegen haar.
“Dat stemt mij wel hoopvol” , concludeert J.
