Aan het begin van mijn carrière als auralezer sloeg het duo twijfel & onzekerheid vaak toe.
Twijfel ging over het nut van auralezen (wie zat er nou op een reading te wachten? ) . Onzekerheid zeurde over mijn bekwaamheid (het impostersyndrome).
In die begintijd had ik ook nog eens een drukke baan in loondienst.
Daarom overwoog ik serieus om helemaal kappen met het geven van auralezingen. Met pijn in mijn hart, dat dan weer wel want ik vond het heerlijk en vervullend werk om te doen.
Op een dag poetste ik mijn toilet toen opeens uit het niets een stem tot me sprak: “jij bent een auralezer’. Luid en duidelijk. Alsof er iemand naast me stond, wat dus niet zo was.
Hevig geschrokken belde ik een vriendin, die mijn verhaal aanhoorde en droogjes opmerkte: “dat is nou wat je noemt een roeping’ .
Kort daarop eindigde mijn baan. Het zetje om mijn eigen toko te beginnen. Nooit spijt van gehad.
