Najaar 2009 registreerde ik Intuïtie-in-Praktijk bij de Kamer van Koophandel. Toen de uitgeprinte inschrijving met bedrijfsnaam, stempels en handtekeningen voor me lag voelde ik vreugde en ontroering. Ik hoopte op trompetgeschal en wilde een dansje om de tafel maken met de medewerker van de KvK. Die liet het echter bij een ferme handdruk waarna ik even later buiten stond.
In ’n café trakteerde ik mezelf op koffie en appelgebak met slagroom , en dacht terug aan merkwaardig voorval van kort daarvoor.
Ineens was de twijfel namelijk toegeslagen. Twijfel over het nut van auralezen in ’t algemeen en aan mijn bekwaamheid daarin in het bijzonder. Wie zat er nou op mijn readings te wachten, niemand toch.
Serieus overwoog ik om he-le-maal mee te kappen met dat spiriwiri-gedoe.
Op een dag poetste ik het toilet toen letterlijk een stem tot me sprak “jij bent auralezer’. Luid en duidelijk, alsof de spreker naast me stond. Nogal geschrokken belde ik een vriendin, die na mijn relaas droogjes opmerkte: “dat is nou wat je noemt een roeping’ .
Vlak daarna eindigde mijn baan, precies het laatste zetje om mijn eigen ‘toko’ te beginnen. Nog altijd ben ik blij met deze stap.
Het blog Sprankelende Ziel schreef ik 2 jaar geleden, ter illustratie hoe een reading kan uitwerken. En ja , ik weet het nu heel zeker: auralezen heeft nut !
